کسی که همسر خود را به ناحق بزند، من روز قیامت دشمن او خواهم بود. زنهای خود را نزنید، هر کس به ناحق آنها را بزند، از فرمان خدا و رسولش سرپیچی کرده است.ارشادالقلوب:291

و همچنین آن بزرگوار فرمود:

هر مردی که سیلی به صورت همسرش بزند، خداوند به مالک جهنم دستور می دهد هفتاد سیلی از آتش بر صورت او بزند. و هر مردی دستش را بر موی زن مسلمانی بگذارد(موی او را بِکشد یا بِکند) دستهایش با میخهایی از آتش میخکوب می شود.مستدرک الوسائل:14/250

... کسی که دو همسر داشته باشد و میان آن دو در تعهدات شرعی به عدالت رفتار نکند، روز قیامت در حالی که غُل به گردنش می باشد، مانند کسی که نیمی از بدنش فلج باشد محشور می شود و سپس داخل جهنم می گردد.عقاب الاعمال مترجم:650 (چاپ صدوق)

هر کس ما را بیشتر دوست بدارد، زنان خود را بیشتر دوست خواهد داشت.وسائل الشیعه:14/11

... خدمت همسر نمودن، کفاره گناهان بزرگ می باشد و غضب خدا را خاموش می کند ومهریه حوالعین است و باعث ازدیاد اعمال نیک و بالا رفتن مقام می شود. جامع السعادات:2/142

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

وقتی مرد به زن خود نظر نماید و زنش به او نگاه کند، خداوند به دیده رحمت بر آنها می نگرد.

و همچنین فرمود:

... بزرگ مردان، زنان را گرامی شمارند و فرومایگان آنان را خوار دارند.نهج الفصاحه:356(چاپ دفتر نشر)

 امام صادق علیه السلام فرمود:

...هر کس با خانواده اش خوب رفتار کند خداوند بر عمرش بیفزاید.کافی:8/219

اسلام به سلامت، نشاط و گرمی خانواده اهمیت فراوانی داده است بنابراین آقایان لازم است رفتاری شایسته با بانوان و اعضاء خانواده داشته باشند. با آنان مدارا نموده، اسباب رفاه و آسایش آنها را فراهم کرده، از تندی،زورگویی و خشونت نسبت به خانواده پرهیز داشته باشند.

حقّ اوّلیّه و فطرى زن، خوددارى از امور جانکاه و مشقّت بار است، نه اینکه حقّ اوّلیّه وى آزادى در انجام این امور میباشد و بعد منع خداوندى برا این حقّ طبیعى عارض شده و جلوى آنرا گرفته باشد.
حقّ اوّلیّه زن، حجاب و پوشانیدن پیکر است از دیدگان شهوى مفسده انگیز، نه اینکه حقّ اوّلیّه وى برهنگى و خودنمائى است، خداوند او را از این حقّ محروم‏ساخته و به حجاب و خانه نشینى امر فرموده است.
آرى بخدا قسم ملاک‏ها جابجا شده و در شناخت حقایق تحریف پیش آمده است، نه فقط در مرحله تکلّم و سخن بلکه در ساحت تفکّر؛ تا آنجا که گوئى خودنمائى و جلوه گرى و برهنگى و بى حجابى زن و ورود در جماعات مردان و تصدّى مناصب قضاوت و حکومت و جهاد از جمله حقوق اوّلیّه زن است و شارع از وى سلب کرده است.
و اینگونه تحریف‏ها بندگى و ذلّت حقیقى فکرى است و عبارت از برداشتن حقایق و معانى از جاى اصلى خود و در غیر جاى خود نهادن آنها میباشد.
و این از بزرگترین مصائبى است که از ناحیه کفر خانمان برانداز مادّى بر ما وارد شده است؛ زیرا که بدین ترتیب نه تنها دیدگان ما را از ملاحظه ظواهر امور بازداشته است بلکه اساساً مانع دریافت حقایق امور و واقعیّات براى ما گردیده است.
و این مطلب نظائر و شواهد بسیارى در معارف و آداب ما دارد که کفر خانمان سوز مادّى لغات را از معانى واقعى خود منحرف و تهى ساخته و معانى مختلف را از جایگاه اصلى خود بدر برده است، و بدین ترتیب شدیدترین ضربات را بر پیکر جامعه و فرهنگ ما فرود آورده است.
از خداوند تعالى مسألت داریم که پس از آنکه چشم ظاهر ما را به نعمت بینائى و دیدن گشود، ما را در کورى باقى نگذارد؛ و پس از اینکه چشم بصیرت ما را به ادراک حقیقت منوّر ساخت دیگر ما را در جهالت و کوردلى رها نساخته و به آراء منحطّ و ناچیز و افکار هلاکت بار خود وا مگذارد که به وبال اعمال خود گرفتار آئیم و به سرانجامى خسران بار دچار شویم. [1]

و ما را از زمره کسانى قرار ندهد که قلبشان از ذکر خداوند در غفلت است و دنباله روى هوى‏ نموده و تجاوزکارانند. [2]
ترجمه رساله بدیعه در تفسیر آیه الرجال قوامون على النساء، ص: 33تا34
__________________________________________________
 [1]اقتباس از آیه 9، از سوره 65: الطّلاق. فَذَاقَتْ وَبَالَ أَمْرِهَا وَ کَانَ عَقِبَه أَمْرِهَا خُسْرًا

[2]اقتباس از آیه 28، از سوره 18: الکهف. وَ لَا تُطِعْ مَنْ أَغْفَلْنَا قَلْبَهُ عَنْ ذِکْرِنَا وَ اتَّبَعَ هَوَاهُ وَ کَانَ أَمْرُهُ فُرُطًا 

امام صادق علیه السلام فرمود:

خداوند رحمت کند مردی را که با همسرش خوش رفتار باشد زیرا پروردگار او را در اختیار مرد قرار داده و شوهرش را سرپرست وی گردانیده است.وسائل الشیعه:14/122

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

بر مرد واجب است که غذا و لباس زن را تأمین کند و با چهره و صورت بد بر او ظاهر نشود. اگر چنین رفتار کرد، حق او را ادا کرده است.بحارالانوار:103/254

و همچنین فرمود:

بهترین شما مردی است که با همسرش به خوبی رفتار کند و من از همه شما نسبت به همسرم خوش رفتار هستم. وسائل الشیعه:14/122

سعد یکی از یاران نزدیک پیامبر با پای برهنه در تشییع جنازه اش شرکت فرمود،و مراسم خاک سپاریش را شخصاً انجام داد.

پس از دفن سعد،پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:سعد با خانواده اش بد اخلاقی می کرد، از این رو در قبر فشار سختی بر او وارد شد.بحارالانوار:73/298

رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

هر چه ایمان انسان کاملتر باشد به همسرش بیشتر محبت می کند.بحارالانوار:103/228

گفتن مرد به زن((تو را دوست دارم)) هرگز از دل زن بیرون نمی رود.وسائل الشیعه:14/10

پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

برادرم جبرئیل درباره حقوق زنان آنقدر سفارش و تأکید کرد که گمان کردم،برای مرد جایز نیست به همسرش (اُف) بگوید و همچنین جبرئیل گفت:در مورد(رعایت حقوق) زنان از خدا بترسید زیرا آنها یار و کمک شما در امور زندگی هستند و امانت پروردگار نزد شما می باشند...فرزندلن شما را تا هنگام زایمان حمل می کنند،بنابراین با زنان مهربانی کنید. دلهای آنان را شاد و مسرور نمایید تا آنها هم با شما خوب زندگی کنند به زنان سخن زور نگویید و آنها را مورد خشم و غضب خود قرار ندهید. حقوق واجب ایشان،مانند مهریه و...را به آنها بپردازید و چیزی از آنان نگیرید مگر با رضایت.مستدرک الوسائل:14/238تا245و252

دعا در لغت به معنای خواندن است چه این خواندن توأم با خواستن باشد و چه به صورت نیایش و یا به تعبیر برخی به صورت سرود و ستایش. در قرآن و روایات نیز هر کجا لفظ دعا به صورت مصدر یا ماضی و مضارع و سایر مشتقّات آن استعمال شده به معنای خواندن آمده است،مانند:

«وَاصبِر نَفسَکَ مَعَ الَّذِینَ یَدعُونَ رَبَّهُم بِالغَداةِ وَالعَشِیِّ یُرِیدُونَ وَجهَهُ»(سوره کهف:آیه28)

و خود را به شکیبایی وادار کن با کسانی که پروردگار خود را در بامداد و شامگاه می خوانند و رضای او را می جویند.

«أَمَّن یُجِیبُ المُضطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکشِفُ السُّوءَ»(سوره نمل:آیه62)

کیست آنکه درمانده را-وقتی بخواندش-اجابت کند و گرفتاری را برطرف سازد؟

«أُدعُوا رَبَّکم تَضَرُّعاً وَ خُفیَةً إِنَّهُ لایُحِبُّ المُعتَدِینَ»(سوره اعراف:آیه55)

پروردگار خود را به زاری و پنهانی بخوانید که او متجاوزان را دوست ندارد.

و آیات بسیاری که دعا در آنها به معنای خواندن آمده است.

دعا در روایات نیز به همین معنا است. و آنچه امروزه از لفظ دعا به معنای(خواستن) به ذهن ما متبادر می شود معنای طلب است نه دعا. شاید اصل تشریع دعا نیز در شرع مقدّس اسلام به همین منظور بوده است که مردم در هر حالی که هستند خدا را بخوانند و در کارها همیشه از وی استمداد کنند و رابطه خود را با او قطع نکرده و او را از یاد نبرند،که این نیز به تنهایی نوعی عبادت است چنانچه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمایند:

«اَلدُّعاءُ مُخُّ العِبادَةِ»(بحارالانوار:ج93،ص300)

دعا مغز عبادت است.

در قرآن کریم نیز خدای تعالی دعا را عبادت خوانده است آنجا که می فرماید:

«ادعُونِی أستَجِب لَکُم إِنَّ الَّذِینَ یَستَکبِرونَ عَن عِبادَتِی سَیَدخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِینَ»(سوره غافر:آیه60)

مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. همانا کسانی که از عبادت من(که منظور همان دعاست) بزرگی کنند به خواری به دوزخ درافتند.

چنانچه در حدیثی رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم و نیز امام چهارم علیه السلام در تفسیر این آیه بدان اشاره نموده اند.(رک:بحارالانوار:ج93،ص300)

على بن جعفر گوید: از امام کاظم علیه السلام شنیدم که مى‏فرمود: در آن هنگام که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نشسته بود، ناگاه فرشته‏اى وارد شد، او بیست و چهار چهره داشت،پیامبر خدا  صلی الله علیه و آله و سلم به او فرمود: دوستم جبرئیل! من تو را به چنین صورتى ندیده بودم.
فرشته گفت: من جبرئیل نیستم، نام من محمود است. خداوند متعال مرا فرستاده تا نورى را به همسرى نورى دیگر قرار دهم. فرمود: کدام نور با کدام؟ عرض کرد:
فاطمه سلام الله علیها را به على  علیه السلام وقتى آن فرشته برگشت، حضرت متوجّه شد که میان دو شانه‏اش نوشته شده: محمّد پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم و على علیه السلام جانشین اوست. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: از چه زمانى این نوشته میان دو شانه توست؟ عرض کرد: بیست و دو هزار سال پیش از آن که خداى متعال آدم را بیافریند.خصال-ترجمه جعفرى، ج‏2، ص: 493 

محمد بن عبد اللَّه از پدرانش از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم نقل مى‏کند که فرمود: چهار هزار سال پیش از آن که خداوند متعال آدم را بیافریند، من و على در پیشگاه خداوند یک نور بودیم، هنگامى که خداوند آدم را آفرید، این نور به صلب آدم راه یافت و پیوسته خداوند متعال این نور را از صلبى به صلبى دیگر منتقل مى‏کرد، تا آن که در صلب عبد المطّلب استقرار یافت. آنگاه از صلب عبد المطّلب بیرون آورده و به دو بخش تقسیمش کرد. پس بخشى در صلب عبد اللَّه و بخشى دیگر در صلب ابو طالب قرار داد. پس على از من و من از على هستم، گوشت او از گوشت من و خون او از خون من است. پس هر کس مرا دوست بدارد؛ به دوستى من او را نیز دوست مى‏دارد و هر کس او را دشمن بدارد، به دشمنى من او را دشمن مى‏دارد.