بدان که بهترین حالات تو این است که زبانت را از غیبت و سخن چینى و حرفهاى بیهوده نگهدارى و زبانت را سرگرم بذکر کنى یا مشغول آموزش باشى زیرا که تعلیم و آموزش هم ذکر خداست.
همانا عمر سرمایه بزرگ تجارت است هر نفسى از آن گوهرى است گرانبها پس هر گاه از یاد خدا غافل شد و زبانش را سرگرم لغو و بیهوده کرد مانند کسى خواهد بود که درّ گرانبها را مى‏بیند اراده میکند بردارد سپس بجاى درّ کلوخى را بر میدارد.
زیرا که انسان هر گاه فرشته‏ى مرگ را آماده‏ى گرفتن جانش دید اگر از او تقاضاى تاخیر کند که یک ساعت یا یک نفس او را مهلت دهد که لا اله الا اللَّه در آن یک نفس بگوید و تمام دنیا را در برابر یک نفس مهلت باو ببخشد فرشته‏ى مرگ نمى‏پذیرد و چقدر ازین ساعت‏هاى عمر بیهوده تلف شد این خود زیانیست بزرگ.
و مؤمن همان کسى است که سخنش ذکر است و سکوتش اندیشه است و نگاهش عبرت است و حضرت رسول خدا صلّى اللَّه علیه و اله به اباذر فرمود: آیا ترا عمل و کردارى نیاموزم که بر زبان آسان و در میزان سنگین باشد عرضکرد بلى اى رسول خدا بیاموز مرا حضرت فرمود: آن عمل سکوت و خوش خلقى و ترک نمودن حرفهاى بى‏فایده است. و روایت شده لقمان داود را دید که زره میسازد لقمان خواست بپرسد که چه درست مى‏کنى ساکت شد و نپرسید پس از آنکه داود زره ساخت و بر تن پوشید لقمان بدون پرسیدن فهمید که داود چه درست میکند.
و گفته است هر کس که کلامش زیاد باشد لغزشش فراوانست و هر کس که خطا و لغزش او زیاد باشد بیهوده‏گوئیش بسیار است و هر که چنین باشد دروغش فراوانست و هر کس دروغ زیاد داشت گناهش بسیار است آنکه گناهش فراوانست آتش بر او سزاوارتر است و خداى تعالى بواسطه زیان فراوان زبان او را بچهار چیز پنهان کرده بدو لب و دو دندان و بعضى از دانشمندان گفته‏اند که همانا خداى براى انسان یک زبان و دو گوش و دو چشم آفریده تا اینکه بیشتر به بیند و بشنود و کمتر بگوید و روایت شد که سکوت میراث حکمت است‏ ارشادالقلوب-ترجمه رضایی:ج2،ص250تا252

بدان که تمام خوبیها در گوشه‏نشینى و دورى از مردم است زیرا که بواسطه کناره‏گیرى اخلاص در عمل بدست آید و در غیبت و سخن چینى و بیهوده گوئى بسته مى‏شود و سلامتى چشم و گوش در اعتزال از مردم است و دورى کردن از مردم نشانه‏ى انس با خداست و از سفیان ثورى نقل شده که گفت خواستم بر حضرت جعفر بن محمّد علیه السّلام وارد شوم اجازه‏ى ورود خواستم و اجازه داد او را در زیر زمینى دیدم دوازده پله داشت عرضکردم اى پسر رسول خدا شما درین گوشه‏ى انزوا قرار گرفته‏اید با اینکه مردم بشما نیاز دارند حضرت فرمود: اى سفیان روزگار فاسد و بد شده برادران نیز بد شده‏اند و همه چیز عوض گردیده بدین جهت تنهائى را اختیار کردیم آیا قلم و کاغذ دارى که بنویسى عرضکردم بلى فرمود بنویس آنچه را که میگویم: سپس فرمود:
لا تجزعنّ لوحدة و تفرد و من التفرد فی زمانک فازدد (1)
فسد الاخاء فلیس ثمة اخوة الا التملق باللسان و بالید (2)
و اذا نظرت جمیع ما بقلوبهم ابصرت ثم نقیع سم الاسود (3)
فاذا فتشت ضمیره من قلبه وافیت عنه مرارة لا تنفد (4)
1- از تنهائى و گوشه‏نشینى جزع مکن و از تنهائى و گوشه‏نشینى خود توشه برگیر.
2- برادران فاسد شدند و در آنجا برادرى نیست جز چاپلوسى و تملق بوسیله دست و زبان.
3- اگر بدلهاى تمامشان نگاه کنى در آن دلها خواهى دید زهرهاى کشنده‏ى مار سیاه.
4- پس هر گاه بازجوئى کنى از دلش ناراحتى تمام نشدنى خواهى دید.
و کناره‏گیرى در واقع دورى از صفت‏هاى نکوهش شده و بد است و چیزیست که بواسطه آن علوم و معارف دینى بدست مى‏آید کناره مى‏کند بعد اساس دینش را بر پایه‏ى استوارى بنا میکند و براى کسى که از مردم دورى میکند سزاوار است که سرگرم ذکر خدا باشد و اندیشه کند در آفریده‏هاى خدا و گر نه گرفتار بلا و فتنه خواهد شد.
اگر چنین شد در پیش او دانشى میباشد که وسوسه‏هاى شیطان را از او دور کند و شکى نیست که درین هنگام خیر دنیا و آخرت دراین گوشه‏گیرى و اندک نمودن ارتباطهاى دنیائى است و شر دنیا و آخرت در بسیارى رفت و آمد با مردم است و گوشه‏نشینى ریشه‏ى تمام خوبیهاست.
ارشاد القلوب-ترجمه رضایى :ج1؛ص240و241

 غیبت مؤمن را کردن گوشت مرده او را خوردن است
وَ لَا یَغْتَب بَعْضُکُم بَعْضًا أَ یُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتًا فَکَرِهْتُمُوهُ. 
«و نبایستى کسى از شما غیبت دیگرى را بنماید، آیا دوست دارد یکى از شما که گوشت مرده برادر خود را بخورد؟ پس این عمل براى شما ناپسند است.»
مؤمن کلمه طیّبه است، تُؤْتِى أُکُلَهَا کُلَّ حِینِ بِإِذْن رَبَةَ معاد شناسی:ج2،ص303

زنان ریسمان‏هاى دام إبلیس‏اند؛ و شَباب [1]، شعبه‏اى از جنون است؛ و بدترین کسب ها، کسب رِبَا است؛ و بدترین خوراک ها، خوردن مال یتیم است؛ و سعید و رستگار کسى است که بواسطه دیگران پند گیرد؛ و شقى و بدبخت کسى است که در شکم مادرش شقاوت یافته است؛ و حقّا غیر از این نیست که بازگشت هر یک از شما به سوى محلّى است که چهار ذراع است [2]؛ و امور وقتى فائده مى‏بخشند که به آخر برسند (و یا آنکه خیر و شرّ و سعادت و شقاوتِ امور بستگى به آخر آنها دارد.) و ملاک و میزانِ سنجشِ أعمال، عواقب آنهاست؛ و دروغ گفتن از همه اقسام ربا، رَبَوى‏تر و أثرش هولناکتر است؛ و هر چیزى که باید بیاید، نزدیک است؛ و دشنام دادن مؤمن فسق است؛ کار زار با مؤمن، کفر است؛ و خوردن گوشت او (به غیبت کردن) از گناهان خداوندى است؛ و احترام مال مؤمن، همچون احترام جان او و خون اوست؛ و کسیکه بر خدا توکّل کند، خدا او را از کفایت مى‏کند؛ وکسیکه شکیبا باشد، پیروز مى‏گردد؛ و کسیکه از مردم بگذرد، خداوند از او مى‏گذرد؛ وکسیکه خشم خود را فرو نشاند، خدا او را پاداش مى‏دهد؛ و کسیکه بر مصیبتى صبر کند. خدا به او عوض مى‏دهد؛ و کسیکه عملى انجام دهد، تا به گوش مردم برساند، و دوست داشته باشد که عمل خود را براى مردم بیان کند، خداوند او را به سوء سریره‏اش و به کردار زشتش در بین مردم مشهور مى‏کند؛ و کسیکه روزه بگیرد، خداوند أجر او را دو چندان مى‏دهد؛ و کسیکه گناه خدا را مرتکب شود، خدا او را عذاب مى‏کند.
امام شناسى ج‏10 216 خطبه رسول الله صلى الله علیه و آله و سلم

[1]-.
» شَبَاب به معناى تَشْبِیبْ آمده است؛ گفته مى‏شود: قصیدهٌ حَسَنة الشَّباب؛ یعنى قصیده‏اى که در آن تشبیب خوب بکار برده شده است. و تشبیب به معناى ذکر أیام جوانى و لهو و تعزّل؛ و بیان شاعر مواضع نیکوى زنان راست و شرح دلباختگى و مفتون شدن اوست نسبت به ایشان.
[2]-ذراع مقیاس طولى است که به اندازه سر انگشتان تا مرفق است و در حدود نیم متر است و چهار ذراع یعنى دو متر و کنایه از اندازه قبر است.