به مردان مؤمن بگو دیدگان خویش را از نگاه به زنان اجنبى باز گیرند و فرجهاى خویش را نگهدارند این براى ایشان پاکیزه‏تر است که خدا از کارهایى که مى‏کنید آگاه است.

 وبه زنان با ایمان بگو چشم از نگاه به مردان اجنبى فرو بندند و فرجهاى خویش را حفظ کنند و زینت خویش را جز آنچه آشکار است آشکار نسازند و باید که روپوش‏هایشان را به گریبان‏ها کنند و زینت خویش را نمایان نکنند مگر براى شوهرانشان، یا پدران و یا پدر شوهران یا پسران و یا پسر شوهران و یا برادران و یا خواهرزادگان و یا برادرزادگان و یا زنان و یا آنچه مالک آن شده‏اند یا افراد سفیه که تمایلى به زن ندارند و یا کودکانى که از اسرار زنان خبر ندارند، و مبادا پاى خویش را به زمین بکوبند تا آنچه از زینتشان که پنهان است ظاهر شود اى گروه مؤمنان همگى به سوى خدا توبه برید شاید رستگار شوید. 

   ترجمه تفسیر المیزان، ج‏15، ص:152 

 قالَ الصّادِقُ عَلَیه السَّلامُ:
کُلُّ عَینٍ باکِیَة یَومَ القِیامَة إلّا ثَلاثُ عُیونٍ: عَینٌ غُضَّتْ عَن مَحارِمِ اللهِ، و عَینٌ سَهِرَتْ فى طاعَة اللهِ، و عَینٌ بَکَتْ فى جَوفِ اللَّیلِ مِن خَشیَة اللهِ. [1]
و عَنه عَلَیه السَّلامُ:
ما مِن شَى‏ءٍ إلّا و لَهُ کَیلٌ أو وَزنٌ إلّا الدُّمُوعَ فَإنَّ القَطرَة مِنها تُطفِئُ بِحارًا مِن النّار، و إذا اغرَورَقَتِ العَینُ بِمائِها لَم یَرهَقْ وَجهَهُ قَتَرٌ و لا ذِلَّة، فَإذا فَاضَتْ حَرَّمَهُ اللهُ عَلَى النّارِ و لَو أنَّ باکِیًا بَکَى فى امَّة لَرُحِمُوا. [2]
و عنه علیه السّلام:
ما مِن عَینٍ إلّا و هى باکِیَة یَومَ القیامَة إلّا عَینٌ بَکَت مِن خَوفِ اللهِ، و ما اغرَورَقَت عَینٌ بِمائِها مِن خَشیَة اللهِ إلّا حَرَّمَ اللهُ سائِرَ جَسَدِهِ بِالنّارِ، و لا فَاضَت عَلَى خَدِّهِ فَرَهِقَ ذَلکَ الوَجهُ قَترٌ و لا ذِلَّة، و ما مِن شَى‏ءٍ إلّا و لَهُ کَیلٌ أو وَزنٌ إلّا الدَّمعَة فَإنّ اللهَ یَطفَئُ بِالیَسیرِ مِنها البِحارَ مِن النّارِ، و لو أنّ عَبدًا بَکَى فى امّة لَرَحِمَ اللهُ تِلکَ الامَّة بِبُکاءِ ذَلکَ العَبدُ.
__________________________________________________
1- [امام صادق علیه السّلام فرمودند: تمامى چشمها در روز قیامت گریانند مگر سه گروه: چشمى که نگاه به نامحرم نکرده باشد. و چشمى که در طاعت خدا شبها را بیدار گذرانده باشد و چشمى که در دل شب از خشیت و خوف خدا بگرید. 
2- [امام صادق علیه السّلام فرمودند: براى هر چیزى وزن و مقدارى است جز اشک‏هایى که از چشمان بندگان خدا مى‏بارد. به درستى که یک قطره از آن دریاهائى از آتش دوزخ را خاموش مى‏نماید. و اگر اشک چشم را نمناک نماید، هیچگاه اندوه و ذلّت بر آن چهره عارض نخواهد شد و وقتى که از چشم اشک سرازیر شود، خداوند آتش را بر آن حرام گرداند و اگر چشمى گریان در میان گروهى باشد خداوند به برکت آن رحمت خود را بر آنها مى‏فرستد. انوارالملکوت، ج‏2، ص: 398 

مردان مسلمان و مؤمن طبق دستور قرآن زنانشان را در پرده حجاب دارند، تا نگاه خیانت بدانها دوخته نگردد؛ و گل زیباى زندگى و حیات و عفّت و عصمت و تقوایشان را پرپر نکند، و در معرض طوفان سهمگین شهوات به باد ندهد.
أشعار وافى عراقى درباره غیرت مردان و حجاب بانوان‏
چقدر خوب و عالى وافى عراقى در اشعار پاکیزه خود فائده غیرت مردان و حجاب بانوان را تشریح کرده است‏:

معنى ناموس چیست؟ روى نهان داشتن پرده عفّت زدن، عالَم جان داشتن‏
عصمت و ناموس ما، به مسلک هوشمند گنج بود گنج را به که نهان داشتن‏
اى که تو را آرزوست به کشف ناموس خویش پرده‏درى نارواست، پردگیان داشتن‏
مگر کمى از وحوش، نگر به سوى طیور پند بگیر از خروس ز ماکیان داشتن‏
 حافظ شیرین لبان، مقنعه عصمت است تلخ بود بى‏نقاب، روى زنان داشتن‏
قصّه ناموس و غیر، چه برق با خرمن است خرمن خود را مخواه برقِ یَمان داشتن‏
تا نگمارى نظر، دل نکند آرزو گرسنه چشمى دهد، دیده به نان داشتن‏
آینه بیحجاب، به طبع گیرد غبار خوش بود آئینه را پرده برآن داشتن‏
منع تماشاچیان، گر نکند باغبان مینتواند به باغ نخل روان داشتن‏
گر بگشائى درى ز خانه بر مفلسان دگر مدار این امید، به خانه خوان داشتن‏
غنچه به باغ ایمن است تا بود اندر حجاب آفت جان و دل است چهره عیان داشتن‏
مرد و زن اجنبى، چه آتش و پنبه است جمع به یکجا دو ضدّ، نمیتوان داشتن‏
کشف حجاب زنان، بارى باشد گران دور ز غیرت بود، بار گران داشتن‏
کمانِ ابرو متاب، خدنگ مژگان بپوش نیست به دوران شاه، تیر و کمان داشتن‏
وافى اگر گشته پیر، طبعى دارد جوان خوش است پیرانه سر، طبع جوان داشتن [1]

آقایانى که خود را از نژاد بوزینه میدانند، و بدین جهت ریسمان دین را گسیخته، و نکاح مشروع را مسخره، و آمیزش و درهم ریختگى با هر مرد و زن را دنبال کرده‏اند، ندانسته‏اند که خود این حیوان معصوم، اهل غیرت است؛ و داراى سنّت ازدواج و حسّ غیرت در حفظ و حراست در نوع ماده خویشتن است. و بنابراین، باید آنان را پست‏تر از میمون شمرد، و این حیوان بیگناه را عار میآید که چنین اراذلى خودشان را به وى منسوب نمایند.
أُولَئِکَ کَالأنْعمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ، [2] درباره آنها حقّاً صادق است.
«ایشان همانند چهارپایان هستند؛ بلکه گمراهى و ضلالتشان بیشتر است.»
دَمیرى در «حیَوةُ الحیوان» گوید: وَ یَأْخُذُ نَفْسَهُ بِالزَّواجِ وَ الْغیرَةِ عَلَى الإناث. [3]
«بوزینگان مقیّد به ازدواج هستند؛ و براى تکثیر نسل خود آداب نکاح اختصاصى را رعایت دارند؛ و نرینه‏هاى آنها بر مادینه‏هایشان غیرت میورزند؛ و در حفظ و حراستشان کوشا میباشند».
  نور ملکوت قرآن، ج‏2، ص: 479تا481
________________________________________________
 [1]- «کشف الغرور أو مفاسد السُّفور» تألیف مورّخ و محدّث عالیمقام: حاج شیخ ذبیح الله محلّاتى، طبع 1368 هجرى قمرى، ص 43 و 44
[2]- آیه 179، از سوره 7: الاعراف: وَ لَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کَثِیرًا مّنَ الْجِنّ وَ الانسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَّایَفْقَهُونَ بِهَا وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لَا یُبْصِرُونَ بِهَا وَ لَهُمْ ءَاذَانٌ لَّا یَسْمَعُونَ بِهَآ أُولَئِکَ کَالأنْعمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِکَ هُمُ الْغَفِلُونَ. «و حقّاً و تحقیقاً ما براى جهنّم بسیارى از جنّ و انس را بیافریدیم. آنانکه دل دارند و با آن ادراک نمیکنند، و چشم دارند و با آن نمیبینند، و گوش دارند و با آن نمیشنوند، ایشان همپایه چهار پایان هستند بلکه گمراهتر؛ زیرا که ایشانند مردم غافل‏
[3]- «
». حیَوة الحیوان» طبع سنگى، سنه 1285 هجرى قمرى، باب قاف، در مادّه قِرْد آورده است

 اسلام از خلوت مرد با زن نهى کرده، و از نشستن در جائى که زن نشسته بوده تا زمانى که گرماى بدن او در آنجا باقى است نهى فرموده، و نیز از امامت آنها جهت نماز براى مردان جلوگیرى نموده است. و صفهاى جماعت آنان را پشت سر مردان قرار داده و این مطالب از روایات تغییر قبله پیداست.
و به زنان امر کرده که چشم از نگاه به مردان بپوشند، و در سخن گفتن با مرد صدا نازک نکنند، شاید که در دلِ مردى که بیمارى شهوت است طمع در وى پدید آید. و حجاب و ماندن در خانه را براى زنان مقرّر کرد، تا جائیکه به نقل شیخ طوسى در «أمالى» با اسنادش [1] از عبد الله بن حسن و دو عمویش إبراهیم و حسن پسران حسن، از فاطمه دختر امام حسین، از جدّش أمیر المؤمنین علیهم السّلام از پیغمبر اکرم صلّى الله علیه و آله و سلّم نقل شده که آن‏ حضرت فرمود: «زنان از اداى مقصود در سخن ناتوانند و عورت و ناموس مرد مى‏باشند، با دعوت آنان به سکوت، نارسائى کلامشان، و با جاى دادن آنها در منازل، عفّت آنها را حفظ و نگاهدارى کنید». [2]

میفرماید: «چشمان زنان را با پوشش حجاب از دیدن نامحرمان محفوظ بدار که شدّت حجاب پاکى آنها را بهتر محفوظ میدارد. و بیرون رفتن آنان از منزل، پر خطرتر از وارد کردن مرد نامطمئن به خانه نمى‏باشد. و اگر میتوانى کارى کنى که جز تو کسى را نشناسد، البتّه انجام بده». [3]
و در این مطلب گفتار خداى عزّ و جلّ کافى است که در مقام بیان حوریان بهشتى و تعریف و تمجید آنها میفرماید: حورٌ مَقْصوراتٌ فِى الْخِیَام. چون خیام جمع خیمه است و آن به معناى چادرى است که بر روى زمین بر پا میکنند؛ و مراد از مقصوراتٌ فى الخیام آنستکه آنها پرده نشینند و مصون و محفوظ بوده و از خودنمائى و جلوه گرى براى همه کس خوددارى میکنند؛ و این تفسیر از جماعتى که از جمله آنان ابن عبّاس و أبو العالى میباشند نقل شده است؛ و از مجاهد و ربیع در تفسیر این آیه چنین وارد شده است که مراد از مقصورات: اقتصار نظر آنهاست بر شوهرهایشان و هیچگاه نظر به غیر آنان ندارند؛ این تفسیر در «مجمع البیان» ذکر شده است و این تمجید و تحسین دلالت دارد بر آنکه بزرگترین حسن و نیکوئى براى زن و عالى‏ترین تمجید براى او همانا پرده نشینى و حجاب و عفّت و تستّر و دورى ازجماعت مردان و عدم خودنمائى و پرده‏درى است بطوریکه این معنى بر شخص متفطّن و خبیر مخفى نیست.
چگونه میتوان با وجود این اوصافى که در کلام آن حضرت است، آنان را رخصت داد که در کنار مردان قرار گیرند و به رتق و فتق امور، و امر و نهى، و فریاد برآوردن و محاجّه و مخاصمه که لازمه قضاوت و حکومت است بپردازند؟
و آنچه تا به حال ذکر شد، روح قوانین اسلامى است درباره زن که از ضروریّات اسلام بشمار میرود.ترجمه رساله بدیعه در تفسیر آیه الرجال قوامون على النساء:ص 213 تا215
__________________________________________________
[1]
962 و این اسناد همان است که خودش گفته است. جماعتى به ما خبر دادند از أبو مفضل از أبو عبد الله جعفر بن محمّد بن جعفر حسنى از جدّش موسى بن عبد الله از پدرش عبد الله بن حسن تا آخر اسناد.

[2] «
أمالى» ج 2، ص 197 چاپ نجف اشرف. و سیوطى در «جامع صغیر» (باب همزه ج 1، ص 98 از طبع چهارم) از کتاب ضعفاء عقیلى از أنس از رسول خدا صلّى الله علیه و آله و سلّم روایت کرده است که: آن حضرت فرمودند: إنَّ مِنَ النِّساء عَیًّا وَ عَوْرَه فَکفُّوا عَیَّهُنَّ بِالسّکوت و وَارُوا عَوراتَهُنَّ بِالبُیوتِ. 
 

[3] «
) نهج البلاغه» ج 2، باب کتب ص 56 چاپ مصر- عبده

 .

 کسى که دین مردم را بُرد، حجاب را از زنان برداشت، تا روز قیامت هر زنى بدون حجاب بیرون برود، و هر زنى بدین جهت در فساد افتد، و هر مردى که به علّت نگاه به زن عریان به زنا افتد، و هر نفسى که بواسطه این عمل تباه شود، عین آن گناه و مذلّت براى آن بدعت گذار هست‏
معاد شناسی: ج‏6،ص291