مردان مسلمان و مؤمن طبق دستور قرآن زنانشان را در پرده حجاب دارند، تا نگاه خیانت بدانها دوخته نگردد؛ و گل زیباى زندگى و حیات و عفّت و عصمت و تقوایشان را پرپر نکند، و در معرض طوفان سهمگین شهوات به باد ندهد.
أشعار وافى عراقى درباره غیرت مردان و حجاب بانوان
چقدر خوب و عالى وافى عراقى در اشعار پاکیزه خود فائده غیرت مردان و حجاب بانوان را تشریح کرده است:
معنى ناموس چیست؟ روى نهان داشتن پرده عفّت زدن، عالَم جان داشتن
عصمت و ناموس ما، به مسلک هوشمند گنج بود گنج را به که نهان داشتن
اى که تو را آرزوست به کشف ناموس خویش پردهدرى نارواست، پردگیان داشتن
مگر کمى از وحوش، نگر به سوى طیور پند بگیر از خروس ز ماکیان داشتن
حافظ شیرین لبان، مقنعه عصمت است تلخ بود بىنقاب، روى زنان داشتن
قصّه ناموس و غیر، چه برق با خرمن است خرمن خود را مخواه برقِ یَمان داشتن
تا نگمارى نظر، دل نکند آرزو گرسنه چشمى دهد، دیده به نان داشتن
آینه بیحجاب، به طبع گیرد غبار خوش بود آئینه را پرده برآن داشتن
منع تماشاچیان، گر نکند باغبان مینتواند به باغ نخل روان داشتن
گر بگشائى درى ز خانه بر مفلسان دگر مدار این امید، به خانه خوان داشتن
غنچه به باغ ایمن است تا بود اندر حجاب آفت جان و دل است چهره عیان داشتن
مرد و زن اجنبى، چه آتش و پنبه است جمع به یکجا دو ضدّ، نمیتوان داشتن
کشف حجاب زنان، بارى باشد گران دور ز غیرت بود، بار گران داشتن
کمانِ ابرو متاب، خدنگ مژگان بپوش نیست به دوران شاه، تیر و کمان داشتن
وافى اگر گشته پیر، طبعى دارد جوان خوش است پیرانه سر، طبع جوان داشتن [1]
آقایانى که خود را از نژاد بوزینه میدانند، و بدین جهت ریسمان دین را گسیخته، و نکاح مشروع را مسخره، و آمیزش و درهم ریختگى با هر مرد و زن را دنبال کردهاند، ندانستهاند که خود این حیوان معصوم، اهل غیرت است؛ و داراى سنّت ازدواج و حسّ غیرت در حفظ و حراست در نوع ماده خویشتن است. و بنابراین، باید آنان را پستتر از میمون شمرد، و این حیوان بیگناه را عار میآید که چنین اراذلى خودشان را به وى منسوب نمایند.
أُولَئِکَ کَالأنْعمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ، [2] درباره آنها حقّاً صادق است.
«ایشان همانند چهارپایان هستند؛ بلکه گمراهى و ضلالتشان بیشتر است.»
دَمیرى در «حیَوةُ الحیوان» گوید: وَ یَأْخُذُ نَفْسَهُ بِالزَّواجِ وَ الْغیرَةِ عَلَى الإناث. [3]
«بوزینگان مقیّد به ازدواج هستند؛ و براى تکثیر نسل خود آداب نکاح اختصاصى را رعایت دارند؛ و نرینههاى آنها بر مادینههایشان غیرت میورزند؛ و در حفظ و حراستشان کوشا میباشند».
نور ملکوت قرآن، ج2، ص: 479تا481
________________________________________________
[1]- «کشف الغرور أو مفاسد السُّفور» تألیف مورّخ و محدّث عالیمقام: حاج شیخ ذبیح الله محلّاتى، طبع 1368 هجرى قمرى، ص 43 و 44
[2]- آیه 179، از سوره 7: الاعراف: وَ لَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کَثِیرًا مّنَ الْجِنّ وَ الانسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَّایَفْقَهُونَ بِهَا وَ لَهُمْ أَعْیُنٌ لَا یُبْصِرُونَ بِهَا وَ لَهُمْ ءَاذَانٌ لَّا یَسْمَعُونَ بِهَآ أُولَئِکَ کَالأنْعمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِکَ هُمُ الْغَفِلُونَ. «و حقّاً و تحقیقاً ما براى جهنّم بسیارى از جنّ و انس را بیافریدیم. آنانکه دل دارند و با آن ادراک نمیکنند، و چشم دارند و با آن نمیبینند، و گوش دارند و با آن نمیشنوند، ایشان همپایه چهار پایان هستند بلکه گمراهتر؛ زیرا که ایشانند مردم غافل
[3]- «
». حیَوة الحیوان» طبع سنگى، سنه 1285 هجرى قمرى، باب قاف، در مادّه قِرْد آورده است
