مى گویند: یک نفر مُعَیْدى (عَرَب بیابانى) عازم کاظمین بود و اراده داشت تا امامین: موسى بن جعفر و محمد الجواد علیهما السلام را زیارت نماید. هنگامى که وارد بغداد شد، از طریق کاظمین

سؤال کرد و به وى نشان دادند، و از آنجائى که آمدنش از جانب رَصَّافَه [1] بود طبعاً راهش از طریق جادّه ابو حنیفه بود.

و چون قبلًا به زیارت نیامده بود چون به أعْظَمِیَّه رسید، چنان پنداشت که: قبر أبو حنیفه همان کاظمین علیهما السلام مى‏باشد و آن مزار مزار جوادَین است.

مُعَیدى داخل شد و شروع کرد به زیارت و با خود گفت: امشب من نزد أئمّه مى‏مانم و شب را تا به صبح به بیتوته و بیدارى بسر مى‏برم.

هنگامى که شب فرا رسید و وقت بستن درها گردید، شخص مسؤول بستن درها مرد کورى بود، برخاست و شروع کرد به ندا دادن که: کسى دیگر نیست؟! من مى‏خواهم درها را ببندم! برخیزید

و بیرون روید! مرد نابینا که دربان قبر بود چون ندا در مى‏داد: بروید! همچنین عصاى خود را به سمت راست و چپ به گردش در مى‏آورد تا مبادا کسى باقى مانده باشد، و معیدى که مى‏خواست

شب را در آنجا بماند از دست او به آرامى مى‏گریخت تا وى نفهمد.

وقتى که مرد کور یقین حاصل کرد که احدى دیگر باقى نمانده است، در را بست و سرش را بست و رفت که بخوابد.

على حَسَب الظَّاهر این مرد أعْمى‏ هر شب با خود تمثیله‏اى را اجرا مى‏نمود، یعنى به صورت و مثال نمایش و رویت، صحنه‏اى را اجرا مى‏نمود. لهذا نیمه شب از خواب برخاست و به جانب در

رفت و دقّ الباب را کوفت، و خودش گفت: کیست؟! و خودش جواب داد: من ابو بکر هستم‏

أعْمى‏ گفت: بفرمائید! و پس از بازکردن در گفت: سیّدنا أبو بکر، أهلًا و سَهْلًا به صِدِّیق! أهلًا به همراه و همنشین رسول خدا در غار! اهلًا به پدر زن پیغمبر! أهْلًا بالخلیفة الاوَّل! بفرمائید

استراحت کنید! و در این حال در را بست.

و پس از مقدار مختصرى نیز براى مرتبه دوم در را کوفت و خودش گفت: کیست؟! و در پاسخ خودش گفت: من عمر مى‏باشم!

أعْمى‏ در را گشود و گفت: بفرمائید. سیّدنا عُمَر، أهلًا و سَهلًا به فاروق! أهلًا به پدر زن پیغمبر! أهلًا بالخلیفة الثّانى! بفرمائید استراحت کنید! الآن سیّدنا ابو بکر در اینجاست.

و أیضاً پس از مقدار مختصرى براى مرتبه سوم در را زد و خودش گفت: کیست؟! و در جواب گفت: من عثمان هستم!

أعْمى‏ در را باز نمود و گفت: بفرمائید! سیّدنا عثمان، أهلًا و سَهلًا به ذو النُّورین! أهلًا به صِهْر رسول الله! أهلًا بالخلیفة الثّالث! بفرمائید استراحت نمائید! اینک سیّدنا ابو بکر و سیّدنا عمر در اینجا

هستند!

و پس از فاصله‏اى دراز و مدتى طویل برخاست و در را کوفت و خودش گفت: کیست؟! و در پاسخ با صدائى ضعیف و مرتعش جواب داد: من على هستم! أعمى گفت: برو! هیچ کس اینجا نیست!

مُعَیدى فهمید که: آمدنش بدینجا اشتباه بوده است. فوراً برخاست و با عصاى سنگینى که بر آن تکیه مى‏داد و خود را از حمله سگها حفظ مى‏کرد، بر آن مرد کور مى‏نواخت تا جائى که دستش

مى‏رسید. به قدرى وى را با عصا کتک زد تا به سرحدّ مرگ رسانید. و هى بدو مى‏گفت: واى بر تو! آن سگهاى سه گانه را راه دادى که داخل شوند و فقط مرا راه ندادى و نگذاشتى که داخل گردم!

معیدى چون دید که: مرد أعْمى بیهوش شده و خون از بدنش جارى است، او را رها کرد و بیرون آمد که دید از دور مناره‏هاى جَوَادَیْن علیهما السلام روشن است. وى از جسر عبور کرد و رفت براى

زیارت.                  

روز بعد با خود گفت: بروم ببینم وضع حال خادم قبر ابو حنیفه چطور است؟! از خبرش تفقّد و جستجوئى به عمل آورم؟! دید تمام بدن مرد أعْمى را با ضماد بسته‏اند و استخوانهایش را جبیره

زده‏اند و مردم هم فوج فوج مى‏آیند تا با زبان او معجزه امام على علیه السّلام را بشنوند.

مرد أعمى براى مردم قسمهاى أکید یاد مى‏کرد و مى‏گفت: وَ اللهِ العظیمِ سیّدنا عَلِىّ کَرَّم الله وَجْهه خودش نزد من آمد، و خودش بود که مرا این طور کتک زد.

من سزاوار این چوبها بودم، من آدم خوبى نیستم. (و این جملات را تکرار مى‏کرد) اى مردم بدانید: آن قدر من به او متوسّل شدم و التماس نمودم تا آنکه دست از من برداشت!

__________________________________________________

 [1]. فاصله میان بغداد و شهر مقدس کاظمین 8 از یک فرسنگ بیشتر است. و جادّه معروف و مشهور آن از جانب شرقى بغداد مى‏باشد که از مسجد بَراثا مى‏گذرد و به قبور امامان 8 مى‏رسد. ولى از ناحیه رَصَّافه که در مغرب بغداد مى‏باشد جادّه‏اى به کاظمین موجود است که از دجله عبور مى‏کند و در سر راه قبر ابو حنیفه قرار دارد و با نام بدون مسمّى و غلط، آنجا را أعْظَمیّه مى‏نامند.

  امام شناسى، ج‏16، ص: 412تا414