زید شحّام گوید:

کُنّا عندَ أبى‏عبدِاللهِ علیه‏السّلام و نَحن جماعةٌ مِن الکوفیّینَ، فدَخل جعفرُ بنُ عفّان علَى أبى‏عبدِاللهِ علیه‏السّلام فقرَّبه و أدناهُ. ثُمَّ قالَ: یا جعفرُ! قالَ: لَبّیکَ جَعلنىَ اللهُ فِداکَ!

قالَ: بَلَغَنى أَنّکَ تَقول الشِّعرَ فى الحُسینِعلیه‏السّلام و تَجید. فقالَ لَه: نَعَم جَعلنىَ اللهُ فِداکَ! قالَ: قُل! فَأنشَدَهُ صلَّى اللهُ علیه فبکَى علیه‏السّلام و مَن حَولَه حَتّى صارَت

الدُمُوع علَى وَجهِه و لِحیتِه. ثمّ قالَ: یا جَعفرُ! واللهِ لَقَد شِهدتُ ملَئِکةَ اللهِ المقرَّبونَ‏هَیهُنا یَسمعونَ قولَک فى الحسینِ علیه‏السّلام، و لَقد بَکَوا کما بَکَینا و أکثَر. و لَقد أوجبَ اللهُ

تعَالى لکَ یا جعفرُ فى ساعتِه الجنَّةَبأسرِها و غَفَر اللهُ لکَ. ثُمّ قالَ علیه‏السّلام: ألا أزیدُکَ؟ قالَ: نَعَم یا سیِّدى! قالَ:

ما مِن أحدٍ قالَ فى الحُسینِ شِعرًا فبکى و أبکَى بِه إلّا أوجبَ اللهُ لَه الجنَّةَ و غَفر لَه [1].

 «ما جماعتى از کوفه خدمت امام صادق علیه‏السّلام بودیم، در این هنگام جعفر بن عفّان وارد شد. حضرت او را بسوى خود خواندند و نزدیک خود نشاندند؛ سپس فرمودند: اى جعفر! عرض کرد:

لبّیک جانم فداى شما باد! فرمودند: به من خبر رسیده که تو درباره حسین علیه‏السّلام شعر مى‏سرائى و مرثیه سرائى مى‏کنى. عرض کرد: بلى! حضرت فرمودند: از آن اشعارت قدرى بخوان.

زید شروع کرد به خواندن. حضرت گریه کردند و همینطور افرادى که در محضر ایشان بودند همگى به گریه افتادند تا اینکه اشکهاى آن حضرت بر صورت و محاسنشان جارى گردید. سپس فرمودند:

اى جعفر! قسم بخدا که دیدم‏ ملائکه مقرّب در اینجا اشعار ترا مى‏شنیدند و مانند ما بگریه درآمده بودند و بیش از ما بر حسین گریه کردند. و به تحقیق که خداوند بهشت را در این ساعت بر تو

واجب گردانید و به همه مراتب بهشت ترا مستحقّ فرمود، و دراین ساعت خداوند تمام گناهان تو را بیامرزید.

آنگاه حضرت فرمودند: اى زید آیا بیشتر براى تو بگویم؟ عرض کرد: بلى اى سیّد و آقاى من. فرمودند: هیچ فردى نیست که براى حسین شعرى بگوید و خود و دیگران را بگریه درآورد مگر اینکه

خداى متعال بهشت را بر او واجب مى‏گرداند و همه گناهان او را مورد عفو و بخشش قرار مى‏دهد.»

__________________________________________________

 [1]- بحار الأنوار، ج 44، ص 282، بنقل از رجال کشّى، ص 289

اسرار ملکوت، ج‏2، ص: 199