حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام روز تاسوعا «ثنا و ستایش خداوند را بجا مى‏آورم به بهترین ستایش، و او را در دو حال مسرّت و خوشى و گرفتارى حمد مى‏کنم.

بار پروردگارا! من حقّاً حمد و سپاس تو را بجاى مى‏آورم که ما را به نبوّت بزرگوار و مکرّم داشتى! و قرآن را به ما تعلیم کردى! و در دین، ما را فقیه و دانا نمودى!

امّا بعد، من حقّاً اصحابى باوفاتر و بهتر از اصحاب خودم، و نه اهل بیتى نیکوکارتر و با صِله و پیوندتر از اهل بیت خودم سراغ ندارم؛ پس خداوند شما را از طرف من به بهترین جزائى پاداش دهد!

آگاه باشید که من در رفتن به شما اذن و اجازه دادم؛ پس همگى بروید که عقد بیعت را از شما بگسستم و نسبت به خود، بر شما عهده و ذِمامى ندارم.

اینک شب در رسیده است و پوشش آن شما را در بر گرفته است؛ آن را چون شتر راهوارى بگیرید و متفرّق شوید!»

برادران، و فرزندان، و پسران برادر، و پسران‏ عبد الله بن جعفر، و مسلم بن عَوسجه، و زهیر بن القَیْن، و جماعتى دیگر از اصحاب برخاستند و هر یک با زبانى اعتذارآمیز گفتند که: ما بعد از تو

باقى نباشیم! و خداوند ما را پس از تو زنده نگذارد! ابداً ابداً چنین کارى نخواهیم کرد؛ بلکه آرزو داشتیم چندین جان داشتیم و همه را در راه تو فدا مى‏کردیم! لمعات الحسین، ص: 59تا61