‏

اسماعیل بن غزوان بصرى گوید: از امام صادق علیه السلام شنیدم که مى‏فرمود: زنى از جنّیان که عفرا نام داشت به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم شرفیاب مى‏شد و سخن آن حضرت را مى‏شنید و به نزد شایستگان جنّ مى‏آمد و آنها به دست او اسلام را مى‏پذیرفتند، مدّتى پیامبر او را ندید، از جبرئیل در مورد او پرسید، عرض کرد: او به زیارت یکى از خواهران دینى خود که به خاطر خدا او را دوست مى‏دارد رفته است.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: خوشا به حال کسانى که به خاطر خدا یک دیگر را دوست مى‏دارند! به راستى که خداوند متعال در بهشت ستونى از یاقوت سرخ آفریده که هفتاد هزار کاخ بر آن استوار است و در هر کاخى هفتاد هزار اتاق است که خداوند این‏ها را براى کسانى که به خاطر او به یک دیگر مهر ورزیده و به زیارت یک دیگر مى‏روند، آفریده است. اى عفرا! چه دیدى؟ گفت: ابلیس را در دریاى سبز بر روى سنگى سفید دیدم که دستان خود را به آسمان بلند کرده و مى‏گفت: خداى من! آنگاه که تو به سوگند خود وفا کرده و مرا به دوزخ وارد کنى، پس من تو را به حق محمّد، على، فاطمه، حسن و حسین سوگند خواهم داد که مرا از آن رهایى بخشیده و با آنان محشور گردانى. من به او گفتم: اى حارث! این نام‏هایى که خدا را با آنها فرا مى‏خوانى چیست؟ او به من گفت: من این نام‏ها را هفت هزار سال پیش از آنکه خداوند آدم را بیافریند، بر پایه عرش دیدم، و دانستم که آنها گرامى‏ترین آفریدگان در پیشگاه خدا هستند. اینک خدا را به حق آنان.
پیامبر فرمود: سوگند به خدا! اگر همه مردم روى زمین خدا را به این نام‏ها سوگنددهند، خداوند آنها را پاسخ مى‏دهد.خصال-ترجمه جعفرى، ج‏2، ص: 489تا491