حضرت علىّ علیه السّلام در خطبه دیگرى فرمود:
ستایش مخصوص خداوندى است که حواسّ؛ وى را درک نکند و مکانها وى را در برنگیرد، دیده‏ها او را نبیند و پوششها وى را مستور نسازد، با حدوث آفرینش ازلیّت خود را آشکار ساخته و با حدوث خلقت، وجود خود را نشان داده است، همانند بودن آفریده‏ها دلیل بر آن است که براى او همانندى نیست، همو که در وعده‏هایش صادق و بالاتر از آن است که بر بندگان خود ستم کند. در باره مخلوقاتش به عدل و داد رفتار مى‏کند و در اجراى احکام به عدالت بر آنها حکم مى‏نماید، حادث بودن اشیاء گواه بر همیشگى او و ناتوانى آنها نشانه قدرت او و نابودى قهرى موجودات شاهد و گواه دوام اوست.
یکى است امّا نه به شماره، همیشگى است ولى نه این که زمانى دارد، برقرار است ولى چیزى نگهدارنده او نیست، چشم دل وى را دریابد نه حواسّ ظاهر،آنچه مشاهده مى‏گردد بربود ولى گواهند نه بر حضور وى. اندیشه‏ها بر او احاطه ندارند بلکه با آثار عظمتش بر آنها متجلّى شده، با نیروى عقل مسلّم شده، که کنه ذاتش را درک نتوان کرد و اندیشه‏هاى ژرف‏اندیشى را که ادّعاى پى بردن و احاطه بر کنه ذات را دارند به محاکمه مى‏کشد! [او بزرگ است‏] امّا نه به این معنى که حدّ و مرز جسمش طولانى است [او با عظمت است‏] امّا نه آن عظمتى که جسدش را بزرگ جلوه دهد، نه؛ بلکه شأن و مقامش بزرگ و حکومتش با عظمت است. قسمتى از همین خطبه در استدلال به پروردگار متعال از راه آفرینش حیرت‏انگیز بعضى از جانداران هر گاه این مردم در عظمت قدرت و بزرگى نعمت او مى‏اندیشیدند به راه راست بازمى‏گشتند و از آتش سوزان مى‏ترسیدند، امّا دلها بیمار و چشمها معیوب است. آیا به مخلوقات کوچکش نمى‏نگرند که چگونه آفرینش آنها را استحکام بخشیده و ترکیب و به هم پیوستگى آنها را متقن گردانیده است و گوش و چشم براى آنان به وجود آورده و استخوان و پوستشان را نظام بخشیده.

احتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 441تا442