اتهامات منافقین نقابدار بر علیه رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و نافرمانی های مکرر از دستورات و تصمیمات ایشان ما را به این نتیجه می رساند که در ورای اسلام ظاهری این افراد،چهره خطرناکی وجود داشت که اساس نبوت را قبول نداشت و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را در حد اعلای خویش یک فرد بزرگ همانند سایر بزرگان قایل می دانست کما اینکه بعدها نقاب نفاق کم رنگ شد و خلیفه دوم خود را همتای رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم شمرد: «أنا زَمیل محمّدٍ» (تاریخ الطبری،ج4،ص225) و حتی بر خلاف همان کتابی که به بهانه حسبنا کتاب الله، اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را از صحنه خارج کرده بود، فتوا داد که«در مواردی که کسی غسل جنابت بر عهده دارد و آب دسترسی ندارد نیاز نیست نماز بخواند»! (الغدیر،ج6،ص83-85 از سنن ابی داود) و این در حالی است که قرآن کریم،در چنین شرایطی مؤمنین را به تیمم امر می فرماید: «فَتَیَمّمُوا صَعیداً طَیّباً...» (سوره نساء:آیه46و مائده:آیه6)

در حالی که خلیفه دوم،رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم رامتهم به هذیان می کرد و بر خلاف نصّ قرآن از تیمم منع می کرد چگونه می توان شاهد برخورد شایسته ایشان با اهل بیت آن حضرت باشیم؟!آری نگاه او به حضرت زهرا سلام الله علیها نیز در حد یک زن معمولی بود که تنها امتیاز وی این بود که دختر رسول خدا بود.