حضرت آقا حاج سیّد هاشم حدّاد بسیارى از کارهاى نیکو را از حظوظ نفسانیّه مى‏ شمردند، چون نفس از آن لذّت مى ‏برد.

می فرمودند: غالباً مجالسى را که بعضى از سالکین تشکیل می دهند و در آنها شعر می خوانند، از حظوظ نفس است؛ گرچه لذّت معنوى برند، امّا حظّ نفس است. بسیارى از اذکار و اوراد را مردم براى أغراض نفسانى و حظوظ آن بجاى مى ‏آورند.

قرآنى را که تلاوت مى‏کنند، اگر به زیبائى جلد و ورق و خطّ توجّه داشته باشند، و یا بر روى رَحل مشبّک بخوانند و آن رحل مؤثّر در حالت قرائتشان باشد، حظوظ نفس است. سجّاده ساده و سفید مطلوب است؛ سجّاده‏ هاى زیبا و منقّش و ملوّن، حظوظ نفس است. تربت سیّد الشّهداء علیه السّلام اگر به صورت مُهرهاى معمولى گرچه ناصاف باشد، تربت است؛ ولى اگر صاف بودن آن مدّ نظر گرفته شود حظوظ نفس است؛ و باید درست ملاحظه کرد که شیطان تا به کجا دائره مأموریّت خود را توسعه داده، و در سجده گاه مؤمن شیعه آن هم بر روى تربت پاک آن زمین مقدّس، دوست دارد اثر خود را بجاى گذارد. تسبیحهاى زیبا که در ذکر انسان مؤثّر است، همگى حظوظ نفس است؛ و هکذا عِمامه و عبا و رِدا و غیرها از آن چیزهائى که در عبادت و نماز و دعا و زیارت و تلاوت و ذکر و ورد مؤمن مؤثّر باشد.

می فرمودند: خواستن خوابها و رؤیاهاى معنوى و روحانى، از حظوظ نفس است. طلبیدن مکاشفات و اتّصال با عالم غیب و اطّلاع بر ضمائر و عبور از آب و هوا و آتش و تصرّف در موادّ کائنات و شفا دادن مریضان، همگى حظوظ نفس‏اند.

منبع : روح مجرد، ص:189 تا 190