در روز عید غدیر، رسول خدا صلى الله علیه و آله بر سر امیر المؤمنین علیه السلام عمامه بستند، و این قضیه به جهت خصوص انتصاب او به مقام خلافت و امامت و ولایت بوده است، زیرا در این روز صاحب خلافت براى رسول خدا معین و مشخص شد، و عنوان امارت و حکومت و خلافت مقام نبوت و حمل اعباء ولایت بدو سپرده شد، و طبعا باید در آن روز تاجگذارى کرد، و لیکن نه مانند تاجگذارى شاهان جائر و سلاطین جابر، که از اشک چشم ارامل و ایتام، و بیوه‏ زنان، و خون دل اطفال یتیم و محرومان، عقیق و یاقوت و در و برلیان ساخته، و بر کلاه زرین خود مى‏ نهند.

بلکه به عنوان علامت و نشانه فخر و شرف فضیلت امامت حقه الهیه و ولایت کبراى حقیقیه ربوبیه، رسول اکرم خاتم السفراء المکرمین، افضل الانبیاء و المرسلین، یگانه جانشین و قائم مقام خود را که همچون نفس خود داراى ارزش و مقام و منصب است، به جلو مى‏طلبد، و عمامه سحاب خود را بر سر او مى‏ بندد، بطورى که داراى دو طرف مى‏ باشد، یکى از جلو آویزان است که کوتاه‏تر است، و دویمى از پشت سر آویزان است، که بلندتر است. و این عمامه چند دور بر سر على پیچیده شده و بدین صورت متوج به تاج کرامت، و علامت ولایت گردیده است. آنهم عمامه سحاب که از مختصات عمائم رسول الله بوده است. مانند نگین انگشترى که سلطان از دست درآورد و در انگشت جانشین خود کند، و یا تاج را از سر خود بردارد، و بر سر او گذارد، و یا رداء و عبا و لباس خاص خود را که بر تن دارد بر او بپوشاند، اینها همه علامت اعطاء منصب است.[1]

و نیز حموئى با سند متصل دیگر، از ابو راشد حرانى، از على بن أبى طالب علیه السلام روایت کرده است که او گفت:

عممنى رسول الله صلى الله علیه و آله یوم غدیر خم بعمامة فسدل طرفها على منکبى، و قال: ان الله ایدنى یوم بدر و حنین بملائکة معتمین بهذه العمامة. [2]

 «رسول خدا صلى الله علیه و آله در روز غدیر خم بر سر من عمامه ‏اى بست، و کنار آن را بر دوش من انداخت و گفت: خداوند مرا در روز جنگ بدر و حنین به ملائکه‏ اى که بدین شکل از عمامه معمم شده بودند، تایید کرد و نصرت نمود».

و علامه امینى گوید که: حافظ عبد الله بن ابى شیبه، و ابو داود طیالسى، و ابن منیع بغوى، و ابو بکر بیهقى، همانطور که در «کنز العمال» آمده است از على علیه السلام آورده‏ اند که:

عممنى رسول الله صلى الله علیه و آله یوم غدیر خم بعمامة فسدلها خلفى (و فى لفظ: فسدل طرفها على منکبى) ثم قال: ان الله امدنى یوم بدر و حنین بملائکة یعتمون هذه العمة. و قال: ان العمامة حاجزة بین الکفر و الایمان. [3]

 «رسول خدا صلى الله علیه و آله در روز غدیر خم مرا به عمامه‏ اى معمم نمود که کنارش را بر پشتم آویخت، (و در عبارت دیگرى آمده است که: کنارش را بر دوشم آویخت) و سپس گفت: خداوند مرا در روز بدر و حنین، به فرشتگانى که اینگونه عمامه بر سر بسته بودند تایید کرد». و پیامبر گفت: «عمامه، حد فاصل و حاجز بین ایمان و بین کفر است».

آنگاه امینى گوید: این روایت را سید احمد قشاشى در کتاب السمط المجید، از طریق سیوطى از اعلام اربعه روایت کرده است.

و در «کنزل العمال» از مسند عبد الله بن شخیر، از عبد الرحمن بن عدى بحرانى، از برادرش عبد الاعلى بن عدى روایت کرده است که: ان رسول الله صلى الله علیه و آله دعا على بن ابى طالب فعممه و ارخى عذبة العمامة من خلفه. (الدیلمى)

 «رسول خدا صلى الله علیه و آله على بن أبى طالب را فرا خواند، و او را معمم کرد، و کنار عمامه را از پشت سرش آویخت.»

__________________________________________________

[1]امام شناسى، ج‏9، ص: 284 تا 285

[2] «فرائد السمطین»، ج 1، باب 12، ص 76 حدیث 43.

[3] این حدیث را در «کنز العمال» طبع دوم حیدرآباد، ج 19 ص 222، از طیالسى و بیهقى، از على بن أبى طالب علیه السلام روایت کرده است.                 

امام شناسى، ج‏9، ص: 288 تا 289