غربت علی! 

آزار داده‏اند ز بس در جوانیمَ  

بیزار از جوانی و از زندگانیم

جانانه‏ام چو رفت، چرا جان نمی‏رود؟  

ای مرگ! همتی که به جانان رسانیم

هر شب به یاد ماه رخت تا سحرگهان  

هر اختری ست شاهد اختر فشانیم

بر تیرهای کینه، سپر گشت سینه‏ام  

آرام گواه‏ی پیش تو پشت کمانیم

یاری ز مرگ می‏طلبم، غربتم ببین  

امت پس از تو کرد عجب قدر دانیم

موی سپید و فصل جوانی، خبر دهد  

کز هجر خود به روز سیه می‏نشانیم

دیوار می‏کند کمکم، راه می‏روم  

دیگر مپرس حال من و ناتوانیم

سوزنده‏تر از آتش غم، غربت علی ست  

ای مرگ! مانده‏ام که تو از غم رهانیم

علی انسانی (انسانی)