گریه ‏های شبانه! 

ساز غم، گر ترانه ‏یی می‏داشت  

آتش دل، زبانه ‏یی می‏داشت

چون زبان دل آتش افشان بود  

کوه غم، گر دهانه ‏یی می‏داشت

یا علی! با تو بود همسایه  

اگر انصاف، خانه‏یی می‏داشت

با تو عمری هم آشیان می‏شد  

حق اگر آشیانه ‏یی می‏داشت

آستان تو بود یا زهرا!  

گر ادب آستانه ‏یی می‏داشت

در زمان تو زندگی می‏کرد  

گر صداقت، زمانه‏یی می‏داشت

گر مزار تو، بی‏نشانه نبود  

بی‏نشانی، نشانه‏ یی می‏داشت!

گر که میزان حق، زبان تو بود  

این ترازو زبانه‏یی می‏داشت

گر نمی‏سوخت گلشن توحید  

گلبن تو، جوانه ‏یی می‏داشت!

سینه ‏ی خونفشان فاطمه بود  

گر گل خون، خزانه‏یی می‏داشت

قصه ‏ی زندگانی او بود  

گر حقیقت، فسانه ‏یی می‏داشت

کاش مرغ غریب این گلشن  

الفتی با ترانه‏ یی می‏داشت

شب اگر داشت دیده، در غم او  

گریه ‏های شبانه ‏یی می‏داشت

گر غمش، بحر بیکرانه نبود  

غم ما هم، کرانه ‏یی می‏داشت

بهر قتلش، بجز دفاع علی  

کاش دشمن بهانه‏ یی می‏داشت!

شانه می‏کرد زلف زینب را  

او اگر دست و شانه ‏یی می‏داشت!

به سر و روی دشمنش می‏زد  

شرم، اگر تازیانه ‏یی می‏داشت!

قصه را، تازیانه می‏داند!  

در و دیوار خانه می‏داند!

محمد علی مجاهدی (پروانه)