آرزوی مرگ می‏کرد! 

فغان کرد آسیای دستی او  

که: دشمن زد شرر بر هستی او!

دل ستان می‏نالید چون رود  

که دست او همیشه بر سرم بود!

به مژگاه، فضّه ‏اش یاقوت می‏سفت  

به دل آهسته می‏نالید و می‏گفت:

چسان در بر رخ دشمن توان بست؟  

که در بر سینه ‏ی او میخکوب ست!

چه کرد ای اهل دل! مسمار با او؟!  

فشار آن در و دیوار با او؟!

که: روزش رنگ شام تار بگرفت  

کمک در رفتن از دیوار بگرفت!

ز رفتن بسکه حالش زار می‏شد  

عصای دست او، دیوار می‏شد!

چو زهرا دست بر دیوار می‏برد  

قرار از حیدر کرار می‏برد!

دل دختر چو مادر بس غمین بود  

زبان حال زینب این چنین بود

که: مادر! چشم از مسمار بردار!  

خدا را دست از دیوار بردار!

به اشک از محسن خود یاد می‏کرد  

به جان می‏آمد و فریاد می‏کرد

از آن دامان زهرا پر ستاره‏ست  

که چشم او به سوی گاهواره‏ست!

چو آن گل یاد از آن گلبرگ می‏کرد  

دما دم آرزوی مرگ می‏کرد!

علی می‏کرد شرم از روی زهرا  

ز روی و پهلو و بازوی زهرا

ز دشمن بسکه زهرا تنگدل بود  

به جای دشمنش، مولا خجل بود!

محمد علی مجاهدی (پروانه)