ابلیس و بنیانگذار سقیفه در روز قیامت ابان بن ابى عیّاش از سلیم بن قیس هلالى نقل کرده که گفت: از سلمان فارسى شنیدم که مى‏گفت:

وقتى روز قیامت بر پا شود ابلیس را در حالى که با افسارى آتشین لجام شده مى‏آورند، و «زفر» را در حالى که با دو افسار آتشین لجام شده مى‏آورند! ابلیس نزد او مى‏رود و فریاد مى‏زند و مى‏گوید: مادر به عزایت بنشیند، تو که هستى؟ من کسى هستم که اوّلین و آخرین را گمراه کردم، در حالى که به یک افسار لجام شده‏ام و تو به دو افسار لجام‏شده‏اى! او مى‏گوید: من کسى هستم که امر کردم و اطاعت شدم و خداوند امر کرد و عصیان شد!

______________________________
(1) «زفر» کنایه از عمر است چنان که در بسیارى از احادیث وارد شده است. به بحار: ج 22 ص 223، و ج 37 ص 119 مراجعه شود.

(2) «الف» خ ل: ابلیس به او نگاه مى‏کند.

(3) در بحار: ج 8 قدیم ص 298 در حدیثى نقل مى‏کند که خداوند تعالى مى‏فرماید: «عمر را در چنان قعرى از جهنّم بدار بیاویزم که ابلیس از بالا بر او مشرف شود و او را لعنت کند».

(4) منظور این است که ابلیس مردم را وادار مى‏کند که سخن خدا را اطاعت نکنند، ولى عمر چنان کرد که وقتى خداوند در باره مطلبى دستورى داده و او هم در مقابل خدا دستورى داده مردم از خدا سرپیچى کنند و سخن او را انتخاب کنند، همان طور که در بدعتهاى عمر که در همین کتاب خواهد آمد مشهود است که او در مقابل حکم خداوند حکمى جعل مى‏کرد و مردم هم سخن خدا را رها کرده و سخن او را مى‏پذیرفتند.