تا در بیت الحرام از آتش بیگانه سوخت            کعبه ویران شد، حریم از سوز صاحبخانه سوخت‏
شمع بزم آفرینش با هزاران اشگ و آه            شد چنان، کز دودِ اهش سینه کاشانه سوخت‏
آتشى در بیت معمورِ ولایت شعله زد              تا أبد زان شعله، هر معمور و هر ویرانه سوخت‏
آه از آن پیمان شکن کز کینه خمّ غدیر             آتشى افروخت تا هم خمّ و هم پیمانه [1] سوخت‏
لیلى حسن قِدَم، چون سوخت از سر تا قدم     همچو مجنون، عقلِ رهبر را دل دیوانه سوخت‏
گلشن فرّخ فر توحید، آن دم شد تباه               کز سُمُومِ شرک، آن شاخ گل فرزانه سوخت‏
گنج علم و معرفت شد طمعه أفعى صفت         تا که از بیداد دونان گوهر یکدانه سوخت‏
حاصل باغ نبوّت، رفت بر باد فنا                       خرمنى در آرزوى خامِ آب و دانه سوخت‏
کرْکَسِ دون، پنجه زد بر روى طاوس أزل             عالمى از حسرت آن جلوه مستانه سوخت‏
                                    آتشى آتش‏پرستى در جهان أفروخته‏

                                    خرمن إسلام و دین را تا قیامت سوخته‏

 سینه‏اى کز معرفت گنجینه أسرار بود                      کى سزاوار فشارِ آن در و دیوار بود؟  امام شناسى، ج‏10، ص: 161
__________________________________________________
[1] در نسخه بدل، خمخانه آمده است.